پیرامون قطعنامه 2231 شورای امنیت

    خارج شدن از فصل هفت

        می گویند (عراقچی هم در گفتگوی ویژه خبری گفت) که برای اولین بار است که کشوری از ذیل فصل هفت درمی آید.

        اما ما تحت فصل هفت قطعنامه شورای امنیت نبودیم که می گویند که از تحت فصل هفت بودن درآمدیم.

        اگر تحت فصل هفت (ماده های 39 تا 52) بودیم، هم ماده 41 و هم ماده 42 را می توانستند بهمان اعمال کنند. آمریکا و انگلیس می خواستند چنین کاری بکنند، اما چین و روسیه قبول نکردند، و ما هیچ گاه تحت فصل هفت نرفتیم.

        اول تحت ماده 40 بودیم، اما چون اجرا نکردیم درخواست شورای امنیت را، رفتیم تحت ماده 41 (تحریم). هیچ گاه تحت ماده 42 (حمله نظامی) نرفتیم.

        این حرف که ما توانستیم با این توافق کشور را از ذیل فصل 7 خارج کنیم، کذب محض است.

    به رسمیت شناخته شدن حق غنی سازی

        اینکه می گویند قطعنامه ها گفته بودند که حق غنی سازی نداریم و الان به دست آمد هم واقعیت ندارد. قبلاً هم گفته بود غنی سازی را تعلیق کنید تا آژانس بیاید اقدامات ش را انجام دهد. هیچ گاه غنی سازی را ممنوع نکرده بودند. نمی تواند بگوید که ممنوع است.

        بدترین قطعنامه یعنی قطعنامه 1929 (که به تعبیر آقایان فاجعه بار بوده است)، از ایران خواسته بود که تعلیق -suspend - کند. تا کی؟ تا موقعی که آژانس اقداماتش را انجام دهد..

        الان طبق حرف تیم مذاکره کننده، تا آخر 2015 قرار است پرونده ما با آژانس بسته شود. اگر چنین چیزی بشود، طبق قطعنامه 1929 خود به خود باید بتوانیم همه فعالیت هامان را از سر بگیریم. اما الان رفتیم توافق کرده ایم که تا 10 سال در دستور کار شورای امنیت باشیم.

        قطعنامه 1929 (همان که به تعبیر آقایان خیلی فاجعه بار بود) گفته بود که اگر با آژانس حل شد، تمام است، اما الان دیگر این طور نیست.

        قطعنامه جدید می گوید که شما 10 سال، می توانید با 5060 سانریفیوژ غنی سازی کنید. همین. بعد ده سال چی؟ می توانیم هرچقدر خواستیم غنی سازی کنیم؟ نه، گفته اند باید دوباره توافق جدیدی بشود.

    نقض قطعنامه و بازگشت تحریم ها

        می گویند قطعنامه برای ما الزام آور نیست.

        قطعنامه 4 جزء دارد:

            مقدمه قطعنامه

            بند اجرایی قطعنامه

            متن برجام (در واقع: برجما)؛

            بیانیه 1+5

        الان همه ی اینها قطعنامه است. مثلاً پاراگراف 8ی که در بیانیه آمده مثل مفاد توافق (برجما) است. چرا که همه اش قطعنامه است و آثار حقوقی یکسان دارد.

        این متن قطعنامه ای که صادر شد، مثل متن توافق مورد توافق طرف ایرانی و آمریکایی واقع شده. همه پاراگراف هایش را مذاکره کرده اند و ایران همه را پذیرفته.

        اصلاً چرا آمدند قطعنامه کرده اندش؟ آقای ظریف می گوید چون برای کنگره و دولت های بعدی آمریکا هم الزام آور شود.

        این قطعنامه برای ما هم الزام آور است.

        یکی از بندهای قطعنامه تحریم موشکی یا تحریم تسلیحاتی است. آ.عراقچی در تلویزیون و آ.ظریف در مجلس گفتند که ما به این بند عمل نمی کنیم. سوال اول ما این است که چرا این را توافق کردید پس؟ بیانیه هم داده اند، بعد از مرگ سهراب. به لحاظ حقوق بین المللی بعد از پذیرفتن یک چیز، چنین بیانیه ای اهمیت ندارد اصلا.

        می گویند نقض توافق موجب برگشتن تحریم ها می شود، نه نقض قطعنامه. این را راست می گویند. اما آثار نقض قطعنامه شورای امنیت خیلی مهم تر از آثار نقض توافق دوجانبه است.

        وقتی انجام ندادی، شورای امنیت می گوید من اصلاً به توافق تان کاری ندارم. شما قطعنامه من را نقض کردی، آن هم قطعنامه ای که روی متنش توافق کرده بودیم. دیگر لازم نیست ما توافق را نقض کنیم تا ریش و قیچی دست شورای امنیت بیفتد. او همین الان هم دستش است ریش و قیچی.

        ما می توانیم نقض کنیم. اما آثار زیادی دارد. شورای امنیت تشکیل جلسه می دهد. روسیه و چین هم رأی می دهند. می گویند که ما همان اول بهت (به ایران) گفتیم که تحریم تسلیحاتی را نپذیر، اما گوش نکردی و پذیرفتی.

    بحث موشکی

        آ.ظریف در مجلس گفتند که طبق قطعنامه ها موشکی کلا ممنوع بوده، ما الان رفتیم کردیمش محدودیت 8 ساله.

        در بند 9 قطعنامه 1929 آمده که ایران هیچ فعالیتی در زمینه موشک هایی که قابلیت حمل کلاهک هسته ای دارند و پرتاب کننده -launcher- هایش را انجام ندهد. ثانیاً کشورها اقدام لازم -necessary measure- را برای انجام نگرفتن چنین کاری انجام دهند.

        آقایان ظریف و عراقچی گفتند که «اقدام لازم» یعنی حمله نظامی به ایران! کشورها مجاز شده بودند به حمله نظامی به ایران، و ما جلویش را گرفتیم. اما این صحیح نیست. چون فقط تحت ماده 42 می تواند دستور حمله نظامی بدهد و این بند «اقدام لازم» اصلاً ذیل آن ماده نیست. ضمن اینکه مشخص است که در متن قطعنامه 1929 «اقدام لازم» برای جلوگیری از انتقال تکنولوژی و آموزش فنی منظور است.

        تا حالا یک کارشناس خارجی -حتی آمریکایی- نیامده بگوید این کلمه چنین معنایی می دهد. آن وقت ما برای توجیه قطعنامه آمده ایم این را می گوییم!؟

        نکته دیگر اینکه در قطعنامه کلمه ی design -با هدف هسته ای طراحی شدن- را به عبارت اضافه کرده است. این خوب بود اگر کلمه ی capable -قابلیت حمل کلاهک هسته ای- را حذف می کرد. اما الان که آن هم هست، این هم دیگر فایده ندارد. چون همین «قابلیت» مهم است و شامل موشک های ما می شود.

        در PMD می گوید که با افرادی که موشک شهاب 3 درگیر بودند می خواهم مصاحبه کنم. چون اینکه کلاهک نظامی می برد، می تواند کلاهک هسته ای هم ببرد.

        اگر شما بپذیری که «موشکی که قابلیت حمل کلاهک هسته ای دارد» متوقف شود، تمام است.

    زمان خروج پرونده ایران از شورای امنیت

        خودمان پذیرفته ایم که تا 10 سال در دستور کار شورای امنیت قرار بگیریم. بند 8 می گوید که تصمیم گرفته شده که ایران 10 سال در دستور کار شورا باشد. اما این «حداقل 10 سال» است. از خانم شرمن پرسیدند که بعد 10 سال تمام می شود؟ گفت «نه، همین الان نامه نوشته ایم به شورای امنیت که این ده سال باید تمدید شود، 5 سال دیگر باید بیاید رویش». یعنی نگذاشت عرق توافقنامه خشک شود، همین الان شفاف گفت.

        به خانم شرمن می گوییم که «این که خلاف توافق است». می گوید «نه. در متن نوشته ایم که بعد 10 سال ما فقط جمع بندی -conclusion- مان را می دهیم»؛ ما قدیم 15 دور با آژانس مذاکره کردیم که بهشان بقبولانیم که اینکه آخرش شما فقط conclusion بدهید را ما نمی پذیریم. یک سال و نیم دعوا می کردیم سر این. چون می دانستیم بیچاره می شویم اگر ریش و قیچی را بدهیم دست او.

        قبلاً گفته بودیم که طبق لوزان قرار است قطعنامه های قبلی فقط تجمیع شود. گفته بود که restrictive measure می آید در قطعنامه جدید.

        نوشته «ایران باید همکاری کند به طور کامل -shall cooperate- با درخواست های آژانس، آن درخواست هایی که در گزارش های آژانس آمده». نه فقط درخواست های گزارش های تا کنونش. بلکه 40 گزارشی که در آینده (سالی 4 گزارش، طی 10 سال) خواهد داد. در آن گزارش ها هر چه دلش خواسته را نوشته و می نویسد.

    مکانیسم حل اختلاف و ضمانت اجرا

        دفعه پیش (در توافق ژنو) گفتیم که تعهدات طرف مقابل، ضمانت اجرایی ندارد. این دفعه رفته اند ضمانت اجرا پیش بینی کرده اند مثلاً! ببینید که ضمانت اجرای دو طرف چطوری است.

        مطابق آنچه در بند 11 و 12 و 13 قطعنامه آمده، اگر یکی از آنها (مثلاً فابیوس) تذکر دهد که ایران به تعهدات خودش عمل نکرده، و تذکردهنده با مشورت های مختلف راضی نشود، می برد شورای امنیت و تحریم های ایران به طور خودکار برمیگردد، مگر اینکه همه کشورهای حق وتودار راضی بشوند که تحریم های ایران برنگردد. یعنی اگر خود تذکردهنده راضی نشود، تمام است.

        اما این طرفش. می گوید «ما دعوامان که شد به آمریکا می گوییم تو این فعالیت را انجام ندادی، می بریمش در کمیسیون مشترک، می بریم و تا آخرش هم که راضی نشویم، چه کار می توانیم بکنیم؟ فقط می توانیم بدهیمش به شورای امنیت و تحریم هامان بر می گردد در نتیجه!»؛

        ضمانت اجرای برای ایران این است که اگر شکایت ما به نتیجه نرسید، باز هم تحریم های ما برمی گردد! این خنده دار نیست، سرمان را باید بکوبیم به دیوار که رفته ایم چنین ضمانت اجرایی را گرفته ایم!